آموزش مداحی و اشعار مذهبی

                        ای لسانت لسان پیغمبر
                        وی بیانت بیان پیغمبر
                        ای زمانت شبیه رستاخیز
                        در دهانت زبان پیغمبر
                        ای فدای صدای تکبیرت
                        وی به گوشت اذان پیغمبر
                        هست از پای تا سرت ای سرو
                         با تو سرو روان پیغمبر
                        ناز را، خال آل هاشم را
                         داری ارث از نشان پیغمبر
                        گیسویت ریخته به شانه ی توست
                        زلفی از گیسوان پیغمبر
                        ای خدا گونه، گونه گندمگون
                        گونه گونه نشان پیغمبر
                        ای خوشا لب به خطبه بگشایی
                        سوره ی ترجمان پیغمبر
                        نفس تو، نفس حیدر کرار
                        جان تو هست جان پیغمبر
                        رزم تو رزم بی امان علی است
                        ای توانت توان پیغمبر
                        دولت توست دولت زهرا
                        ای امید نهان پیغمبر
                        ای امام محمّدی سیما
                        ای نهان و عیان پیغمبر
                        ای میان سپاه خود پنهان
                        یوسف خاندان پیغمبر
                        قرن ها عمر بی خزان داری
                        ای همیشه جوان پیغمبر

                        ابر تیره ز آفتاب بگیر
                        زلف پیچیده را نقاب بگیر

                        همه حلّال مشکلاتی تو
                        به خدا کشتی نجاتی تو
                        قرّة العین آل زهرایی
                        چشم را چشمۀ حیاتی تو
                        شب میلاد تو شب رحمت
                        پس حسین دگر به ذاتی تو
                        عیدی تو برات آزادی است
                        خلق را برگه ی براتی تو
                        ای بنازم شهادتین تو را
                        هم حیاتیّ و هم مماتی تو
                        این تو هستی هُداة مهدیین
                        بحر مستضعفین حُماتی تو
                        روی کتفت نوشته جاء الحق
                        زهق الباطلی، نشاطی تو
                        هر امامی به یک صفت معروف
                        صاحب اعظم صفاتی تو
                        نه امام زمینیان تنها
                        که ولیّ همه کُراتی تو
                        زمزم از روی تو کند فَوران
                        جاری نیل تا فراتی تو
                        مدعی را چه رؤیت رویت؟
                        منکر این مکاشفاتی تو
                        مهدویت که نیست بازیچه!
                        کِی طرفدار سیئاتی تو
                        انحرافات، انتظار تو نیست
                        دشمن این مزخرفاتی تو
                        امر، امرِ تو، حکم، حکمِ شماست
                        به خدا قاضی القضاتی تو

                        همه ی خلق پای بست شما
                        دست رهبر میان دست شما

                        هر کجا آشیانه ای داری
                        تا دل ما کرانه ای داری
                        تو برای هدایت هر کس
                        در مسیرش بهانه ای داری
                        ای خوش آن دم که با انالمهدی
                        بر لب خود ترانه ای داری
                        ای قدوم تو بر فراز فلک
                        سایه ی جاودانه ای داری
                        گرچه خیمه نشین صحرایی
                        هر طرف آستانه ای داری
                        با وجودی که ما مسلمانیم
                        تو به یک خیمه خانه ای داری
                        در دل هر محبّ منتظرت
                         جمکران یگانه ای داری
                        گاه با بهترین رفیقانت
                        محفل دوستانه ای داری
                        با محبان خاص خود گاهی
                        صحبت مشفقانه ای داری
                        با علمدار انقلابت گاه
                        گعده ی عاشقانه ای داری
                        چه کسی گفته غایبی آقا!
                        سایه در هر میانه ای داری
                        نیمه شب ها که تا طلوع سحر
                        کربلایی، نشانه ای داری
                        به دعا گوییا که مشغولی
                        چه غم مخفیانه ای داری
                        نکند یاد زخم بازویی
                        یا غم درد شانه ای داری
                        نکند در دل رقیّه ای ات
                        روضۀ ناز دانه ای داری
                        ای که با هر بهانه می گریی
                        چه دل پر بهانه ای داری
                        کِی اشاره کنی بر آن دو نفر
                        بَه چه عصر و زمانه ای داری

                        ای علمدار سرمدی برگرد
                         ای نگار محمّدی برگرد 
                       
                        محمود ژولیده

                  دل شود امشب شکوفا در زمین
                  می زند لبخند شادی بر زمین

                  آسمان ِ دل تبسم می کند
                  روی ماهت را تجسم می کند

                  ای مسیح آل پیغمبر سلام
                  انتهای سوره ی کوثر سلام

                  ای کتاب راز های مرتضی
                  یادگار حضرت خیرالنسا

                  ای صفات تو صفات انبیا
                  حاصل جمع ِ تمام اولیا

                  ای قدم هایت صراط المستقیم
                  حافظ آیات قرآن کریم

                  ای امام صالحان در روی خاک
                  اکفیانی اکفیان روحی فداک

                  السلام ای آفتاب پشت ابر
                  السلام ای  اوج قله ، کوه صبر

                  السلام ای آخر هر دلخوشی
                  عاقب از غم تو ما را می کُشی

                  السلام ای فخر آدم در زمین
                  یادگار حضرت روح الامین

                  تو تمام چارده نور مبین
                  جلوه ی زیبای ربُ العالمین

                  تو حدیث ناب عترت در زمین
                  زاده حیدر امیر المومنین

                  تو همان نوری که از روز ازل
                  کرد خالق روی ماهت بی بدل

                  تو سرشت ناب از نسل علی
                  نور رب در جلوه ی تو منجلی

                  عمر تو تاریخ ساز عالم است
                  مبداء آن از رسول خاتم است

                  ترسم آخر من نبینم روی تو
                  صورت زهرائی و دلجوی تو

                  تو کجائی شیعه می خواند تو را
                  پس نمی گوئی جوابش را چرا

                  کی می آیی دل تمنایت کند
                  تا که روزی بوسه بر پایت کند

                  کی می آیی عقده از دل وا کنم
                  روضه خوانی پیش تو آقا کنم

                  کی می آیی کربلا را تاب نیست
                  در میان خیمه دیگر آب نیست

                  وای بر طفل رباب و اضطراب
                  خیمه خیمه جستوی جرعه آب

                  آب نَبوَد تا که سیرابش کند
                  جرعه ای نوشاند و خوابش کند

                  کربلا و یک بیابان اشک و آه
                  شیرخواره در میان قتلگاه

                  نام تو آمد در آنجا بر زبان
                  کی می آیی حضرت صاحب زمان

                  ای خوش آن روزی فرج برپا شود
                  با دو دست فاطمه امضا شود

                 کمال مومنی

      پا شدم آبله پیدا کردم
      از خودم فاصله پیدا کردم
      
      سعی کردم به تو مشغول شوم
      حیف شد مشغله پیدا کردم
      
      من، سر اینکه به تو دل دادم
      با همه مسأله پیدا کردم
      
      در نمازم خم ابروی تو را
      در قنوتم، گله پیدا کردم
      
      انتظار این همه انصاف نیست
      مردم فیصله پیدا کردم
      
      از خودم دور شدم کاری کن
      گم شدم، گور شدم کاری کن
      
      آفتاب شب یلدای همه
      گریه ی پشت تمنای همه
      
      هیچ کس فکر تنهایی تو نیست
      گریه کن جای خودت، جای همه
      
      بی تو دارند همه می میرند
      زود برگرد مسیحای همه
      
      همه شهر به چاه افتادند
      مددی یوسف زهرای همه
      
      بنشین تا بنشانی همه را
      دربیار از نگرانی همه را
      
      کاش می شد ز سفر برگردی
      با همان چند نفر برگردی
      
      چله ی اشک گرفتیم برات
      به امیدی که سحر برگردی
      
      مادرم گفت همین جا بشین
      بنشینم دم در برگردی
      
      سیزده قرن نشستند نشد
      بنشینم چقدر برگردی
      
      نور چشمان همه می رفتی
      قول دادی به نظر برگردی
      
      خشکسالیم کویریم بیا
      قبل از آنی که بمیریم بیا
      
      صابر خراسانی

*********************

      ما را در این شبها تمنا می نویسند
      مجذوب وصف و وصل لیلا می نویسند
      
      من قطره ای ناچیزم اما مطمئنم
      آخر مرا هم پای دریا می نویسند
      
      اصلا چه بهتر که مرا هم چند سالی
      کلب نگهبان همین جا می نویسند
      
      ایل و تبارم را که نوکر می نویسند
      ایل و تبارت را که آقا می نویسند
      
      امشب برای ما کمی باران بخواهید
      هر آنچه می گویی همان را می نویسند
      
      این طاق نصرت ها که بالا رفته ما را
      پروازهای رو به بالا می نویسند
      
      جمعی شما را رب ماها می نویسند
      جمعی شما را جای بابا می نویسند
      
      چشم من و دست کریمت مهربانا
      امشب صدایت می زنم من یا ابانا
      
      موجم که دارم میل طوفانی شدن را
      حین شعف پاره گریبانی شدن را
      
      با سائلت بودن دگر از یاد بردم
      من آرزوهای سلیمانی شدن را
      
      مثل تمام کوچه ها این قلب ما هم
      دارد تمنای چراغانی شدن را
      
      اصلا مرا هم پای این ریسه ببندید
      دارم سرِ آیینه بندانی شدن را
      
      آقا به جان خاک پایت قصد کردم
      از نو بنا سازم مسلمانی شدن را
      
      از نیمه ی شعبان و مهمانت گرفتیم
      اذن دخول ماه مهمانی شدن را
      
      حتی به شوق لیله القدرش ندادیم
      این حال خوبِ نیمه شعبانی شدن را
      
      تو لیله القدری و خورشید زمینی
      تو آخرین تیر امیرالمومنینی
      
      وقتی تو اینجایی بیا معنا ندارد
      آقا کجا هستی کجا معنا ندارد
      
      بیماری ما غفلت از یاد نگار است
      دور از طبیبان هم دوا معنا ندارد
      
      من که گناهم را کمی هم کم نکردم ...
      در معصیت این حرفها معنا ندارد
      
      تو وعده صدق خدا هستی و اینقدر
      آقا بیا ... آقا نیا ... معنا ندارد
      
      ای مهربانتر از پدر مادر چه گویم
      بی تو رسیدن به خدا معنا ندارد
      
      باید که نوکر سوی اربابش بیاید
      از ما به تو لفظ بیا معنا ندارد
      
      وقتی تو از دست دلم راضی نباشی
      یا ربنا یا ربنا معنا ندارد
      
      نگذار بین غفلت کبری بمانیم
      باید میان غیبت کبری بمانیم
      
      باید فراق و سوختن باشد همیشه
      در به دری از مرد و زن باشد همیشه
      
      پیغمبرانه دلبری کن مثل اینکه
      باید اویسی در قرن باشد همیشه ...
      
      آواره ی صحرا نماییدم چه باک است
      مجنون اگر دور از وطن باشد همیشه
      
      ای کاش نامم عبد تو باشد همیشه
      ای کاش نامت رب من باشد همیشه
      
      بی یوسفش تا کی دمادم چشم یعقوب
      دلخوش به بوی پیرهن باشد همیشه
      
      من خواستم ذکر نمازم تادم مرگ ...
      یا بن الحسن یا بن الحسن باشد همیشه
      
      اصلا میان ما دو تا باید همیشه
      حرف حسینِ بی کفن باشد همیشه
      
      امشب سخن از جمکران جایی ندارد
      جز کربلا این دل تمنایی ندارد
      
      جواد پرچمی

*********************

      این هفته زهر کجا مسیرم افتاد
      دیدم که چراغ و ریسه بستیم همه
      
      با گریه سلامی به تو داده گفتم:
      در راه عبور تو نشستیم همه
      
      شرمنده نکردیم برایت کاری
      یک عمر فقط دعا به دستیم همه
      
      حالا خوشمان یا بدمان می آید
      در پای عمل نفس پرستیم همه
      
      سرمایه عمر ما همین باشد و بس
      ما گریه کن حسین هستیم همه
      
      با روضه کوچه به خدا پیر شدیم
      چون حرمت مادرت شکستیم همه
      
      قاسم نعمتی

*********************

      تا دست کردگار تو را بی نشان نوشت
      گفتم مگر که می شود از آسمان نوشت؟
      حالا دگر که می شود و می توان نوشت
      باید تو را همیشه امام زمان نوشت
      
      هم کنیه ی عموی رشیدت به ابجدی
      گویی که غرق نام و نشان محمدی
      
      هر روز و شب سلام تو زهرای اطهر است
      بعد از سلام کلام تو زهرای اطهر است
      آماده ی قیام تو زهرای اطهر است
      پر واضح است امام تو زهرای اطهر است
      
      او منتظر نشسته که از تو خبر رسد
      آن غایبی که هست دمی در نظر رسد
      
      در صبح جمعه ای که نوشتند می رسی
      با آن لب شکر شکن قند می رسی
      کنج حیاطِ بیت خداوند می رسی
      می بینمت که با گل لبخند می رسی
      
      دستی به زلف یاری و دستی به ذوالفقار
      چون خیبر و علی و دم تیغ آبدار
      
      امشب برای ما ز امام حسن بگو
      کمتر شنیده ایم تو نام حسن بگو
      از قدرت نفوذ کلام حسن بگو
      از فتح کربلای قیام حسن بگو
      
      آماده ایم با تو که جشنی به پا کنیم
      صحنی برای حضرت قاسم بنا کنیم
      
      اشکی به رنگ سرخ ز چشمش چکیده است
      گنبد به غیر سرخ به چشمش ندیده است
      گوش فلک صدای کسی را شنیده است
      وقت عوض نمودن پرچم رسیده است
      
      آقا بیا به خاطر باران ظهور کن
      از کربلای تشنه ی دل ها عبور کن
      
      مست زلال باده ی میقات او شدم
      سرخوش به گوشه چشم و علامات او شدم
      وارد به خیمه گاه ملاقات او شدم
      زانو زدم و گرم مناجات او شدم
      
      دیدم صحیفه را که به اشکش روان بود
      باران خاطرات علی بر زبان بود
      
      سر منشاء تمام علوم خدا تویی
       اول تویی و آخر این کبریا تویی
      اوصاف ناشمرده و بی انتها تویی
      منظور حق ز آیه ی قالو بلی تویی
      
      از نسل باقری و خدا داده عزتت
      علم و وقار و عصمت و ایثار و شوکتت
      
      سنگم که زیر بار بلا کم تحمل است
      عمرم شبیه بوسه ای از صورت گل است
      فرشم به زیر پای شما از گلایل است
      ذکر و دعای حضرت صادق توسل است
      
      او انتظار روی شما را کشیده است
      شب را به یاد روی شما آرمیده است
      
      زندان اگر بلاست بلا را خریده ام
      زیباتر از جمال تو دلبر ندیده ام
      هر شب تو را کنار رخ مه کشیده ام
      من مزه ی ندیدن رویت چشیده ام
      
      با شور و اشتیاق بیا و نظاره کن
      درد فراق و دوری ما را تو چاره کن
      
      تو عابدی و عبدی و معبود و معبدی
      یعنی شهید و شاهد و مشهود و مشهدی
      از زائران عالم آل محمدی
      ما بین کربلا و طوس تو در رفت و آمدی
      
      سائل شدن به خاطر منت کشیدن است
      آهو شدن بهانه ی اکرام دیدن است
      
      دارد گواه می دهد این دل زیادی ام
      هر چند عاشق تو و حیدر نژادی ام
      باب المرادی ام من و باب المرادی ام
      من زنده از بلاد شمایم جوادی ام
      
      یا ایها العزیز تصدق به جود خود
      ما را ببر به صحن دو چشم وجود خود
      
      نذر نگاه دلبرتان جامعه به دست
      راهی شدم به سمت حرم یک رواق و بست
      یک گوشه ای نشستم و ایوان دل شکست
      گفتم که السلام و دلم مست مست مست
      
      با هر فراز جامعه جانم به در رود
      نوکر به پای نوکری اش جان و سر دهد
      
      این جا مجال دلبری از دلبری کم است
      چون اشک گل به صبح همه چشم ها نم است
      این خانواده هر دمشان عیسوی دم است
      خشمش هزار زلزله دارد یکی بم است
      
      در کنج صحن سامره سردابی ام کنید
      نوکر مرا صدا زده اربابی ام کنید
      
      یا ایها العزیز بیا وقت دیدن است
      دیگر زمان زمانه ی منت کشیدن است
      دیگر زمان حرکت و سویت دویدن است
      وقت سرودن از تو و جامه دریدن است
      
      ای آخرین بهار چرا دیر کرده ای؟
      معنای انتظار چرا دیر کرده ای؟
      
      محمدرضا ناصری

      فرشته سوی زمین با شتاب آمده است
      که باز هم قلمم را خطاب آمده است
      
      خطاب آمده در چشم چشمه ی شعبان
      دوباره ماهی مضمون ناب آمده است
      
      خطاب آمده وقت گدایی دل هاست
      چرا که حضرت عالیجناب آمده است
      
      اگر قیامتِ امشب نبود بی لبخند
      یقین می آمد، یوم الحساب آمده است
      
      از این خبر شده شیرین دهان قند امشب
      که آخرین نمک بوتراب آمده است
      
      اگر غلط نکنم جمع سیزده گل سرخ
      اگر درست بگویم گلاب آمده است
      
      از آخرین خُم خود سر گشوده خدا
      بیاورید پیاله شراب آمده است
      
      برای اهل خدا رحمت خداوندی
      و بر اهالی شیطان عذاب آمده است
      
      کسی که مقصد یا من مجیبُ مضطر ماست
      به یاری دل پر اضطراب آمده است
      
      من از فراز «و خُزّانُ العلم» فهمیدم
      سؤال های جهان را جواب آمده است
      
      چنین که چشم زمین روشن است معلوم است
      از آسمان پسر آفتاب آمده است
      
      میان کوچه مان بوی یار می آید
      گلی رسیده که با او بهار می آید
      
      خبر رسیده کسی از تبار باران ها
      رسد به داد دل خشکسالی جان ها
      
      خبر رسیده که طوفان به پا شود وقتی
      نسیم آمدنش می رسد به ایوان ها
      
      خبر رسیده که وقتی رسید می شِکُفد
      گل از گل همه ی خارهای گلدان ها
      
      خبر رسیده که روزی ز مشرق کعبه
      دوباره سر بزند آفتاب ایمان ها
      
      خبر رسیده که با آیه های چشمانش
      پس از ظهور کنند استخاره قرآن ها
      
      خبر رسیده ولی ما هنوز هم خوابیم
      شبیه مرده ای افتاده در خیابان ها
      
      عوض شده است زمانه چنان که مجنون هم
      به خانه خفته و لیلاست در بیابان ها
      
      اگر نیاز ببیند بدون ناز آید
      چنان که آب گوارا به کام عطشان ها
      
      به جای خوردن نامش به کوچه ی دلمان
      فقط شده است «ولی عصر» نام میدان ها
      
      دعای عهد نرفته ز یادمان اما
      نمانده است کسی روی عهد و پیمان ها
      
      اگر چه با دل شیعه کنار می آید
      نکردم آن چه ز ما انتظار می آید
      
      دعا برای ظهورش دعایمان شده است
      تمام آرزوی ربّنایمان شده است
      
      قسم به «یابن الانوار ظاهره» نورش
      میان ظلمت شب روشنایمان شده است
      
      برای آشتی با خدا و توبه ی مان
      چقدر واسطه و آشنایمان شده است
      
      بیا به سمت ظهورش کمی قدم بزنیم
      که انتظار فقط ادعایمان شده است
      
      همیشه در وسط جنگِ کشتی و طوفان
      به سمت ساحل حق ناخدایمان شده است
      
      همیشه آخر خط با نگاه رحمت خود
      عوض کننده ی حال و هوایمان شده است
      
      همان که باعث خون گریه های او هستیم
      همیشه باعث لبخندهایمان شده است
      
      دوباره نیمه ی شعبان و افضل الاعمال
      زیارت حرم کربلایمان شده است
      
      بیا دوباره برای حسین گریه کنیم
      بیا که ناله ی او همنوایمان شده است
      
      چقدر با من و تو گریه کرده بر جدّش
      چقدر هم نفس های هایمان شده است
      
      محسن عرب خالقی

*********************

      دمی که سیر وجودم الی السما می شد
      تمام صفحه ی شعرم پر از خدا می شد
      
      گمان کنم خبر از یار می رسد امشب
      که باب فیض الهی به سینه وا می شد
      
      به زخم کهنه ی چشم انتظارها دیگر
      نگاه مرحمت دلبری دوا می شد
      
      چه جلوه ای شده بر ظرف کوچک قلبم
      که بند بند وجودم زهم جدا می شد
      
      کنار سفره ی زیباترین مسافر عرش
      دلم ز پنجه ی تنگ قفس رها می شد
      
      به هر نسیم که در زلف یار می پیچد
      به هر کرشمه گره ها زکار وا می شد
      
      در این زمانه که مردم همه غریبه شدند
      در این سکوت کسی با من آشنا می شد
      
      چه بیقرار دلم میل سامرا کرده
      خدا به حضرت نرگس پسر عطا کرده
      
      حریم کوچک سرداب ، عرش اعلا شد
      نگار آمد و لبخندها شکوفا شد
      
      سلام من به کسی که ز کاخ رم آمد
      به ریسمان محبت اسیر آقا شد
      
      خدا چه بخت بلندی به او عطا فرمود
      ز راه دور رسید و عروس زهرا شد
      
      عروس خانه غریب و امام خانه غریب
      چقدر شادی این خانواده زیبا شد
      
      نشسته یک پدری در کنار گهواره
      ترنم لب او نغمه های لالا شد
      
      شهادتین به لبهای او چه دیدن داشت
      در ابتدا جلواتش شبیه عیسی شد
      
      همه ذخیره ی حق در میان گهواره است
      عصا بدست نگهبان خانه موسی شد
      
       صدا صدای رسول خداست می آید
      طنین یارب او مثل پور لیلا شد
      
      ستاره ی سحر خانواده سر زده است
      خلاصه ی همه ی اهل بیت آمده است
      
      دل شکسته بداند قرار یعنی چه ؟
      خبر نیامدن از تکسوار یعنی چه ؟
      
      نگاه حضرت یعقوب می کند تفسیر
      تمام عمر غم انتظار یعنی چه ؟
      
      بدست باد سحر بوی پیرهن آید
      نسیم صبح بداند بهار یعنی چه ؟
      
      فقط ز خون شهیدان به جلوه می آید
      به تیری از مژه طعم شکار یعنی چه ؟
      
      ندیده عاشق رویت شدم که فاش کنم
      اسیری دل و گیسوی یار یعنی چه ؟
      
      کسی که طعم وصالت چشیده می داند
      نگاه مرحمت سفره دار یعنی چه ؟
      
      بگفت سید بحرالعلوم کی دانید
      بغل گرفتن قد نگار یعنی چه
      
      دگر برای وصالت بهانه میگیرم
      اگر که دیر بیایی زغصه میمیرم
      
      ز درد دوریت ای دوست شکوه ها دارم
      خوشم اگرچه غریبم ولی تو را دارم
      
      تمام سوز دل من زناله های شماست
      ز درد هجر تو سوزی در این صدا دارم
      
      گدایی در این خانه آرزوی من است
      زنام توست اگر زره ای بها دارم
      
      الا امیر سحر ای مسافر زهرا
      امید وصل ترا بین هر دعا دارم
      
      بیا و نامه ی اعمال من مرور نکن
      که بر جبین عرق شرم از شما دارم
      
      به کام خویش چشیدم غم جدایی را
      امید رحمتی از یار آشنا دارم 
      
      بیا میان قنوتت مرا ز یاد مبر
      که احتیاج شدیدی بر این دعا دارم
      
      به آه نیمه شب تو قسم عنایت توست
      اگر زبان مناجات با خدا دارم
      
      قرار ما همه تنگ غروب صحن حسین
      هوای بوسه ای از خاک کربلا دارم
      
      چه می شود به نگاهی دلم تکان بدهی
      چه می شود شب نیمه رخی نشان بدهی
      
      رسیدی و دل ما غرق نور کردی تو
      کلیم گشتی و جلوه به طور کردی تو
      
      قسم به خون روی دستمال اشک تو
      برای روضه دلم را جسور کردی تو
      
      شبانه روز شده اشک تو شبیه به خون
      ز بس مصیبت کوچه مرور کردی تو
      
      همان زمان که لگد خورد مادرت زهرا
      ز کو چه های مدینه عبور کردی تو
      
      در آن دمی که به هم خورد گیسوان حسین
      دل شکسته مادر صبور کردی تو
      
      لبان تشنه ی زینب به خون حنجر خورد
      زمان بوسه کنارش ظهور کردی تو
      
      پی سری که بهم ریخته است ترکیب اش
      لسان عمه ی خود را شکور کردی تو
      
      میان کوفه شبی کنج خانه ی خولی
      چه گریه ها که کنار تنور کردی تو
      
      تمام حاجتم این است با دلی پر درد
      ترا به حق اسیری عمه ات برگرد
      
      قاسم نعمتی

      باز هم جشن نيمه ي شعبان
      بيتها رخت نو به تن دارند
      قلم من به زحمت افتاده
      واژه ها شوق پر زدن دارند
      **
      باز هم جشن نيمه ي شعبان
      السلام عليك يا خورشيد
      چله ي انتظار سر آمد
      از سر خمره نور مي جوشيد
      **
      باز هم جشن نيمه ي شعبان
      همه ي شهرمان چراغانيست
      عطر عود و گلاب مي آيد
      چقدر حيف شد كه آقا نيست
      **
      باز هم جشن نيمه ي شعبان
      ما به دنيا عجيب دل بستيم
      لااقل به بهانه ي اين جشن
      دو سه روزي به يادتان هستيم
      **
      سامرايي؟ مدينه اي؟ نجفي؟
      پسر فاطمه كجا هستي؟
      همه از تو سراغ مي گيرند
      نكند باز كربلا هستي؟
      **
      خوب شد، نيستي نمي بيني
      كاسه هاي نداري ما را
      فقر و فحشا، فساد، بيكاري
      دختران فراري ما را
      **
      خوب شد، نيستي نمي بيني
      كه حيا از نگاه دنيا رفت
      رزق و روزي خانه ها كم شد
      قيمت نفت هر چه بالا رفت
      **
       خوب شد،نيستي نمي بيني
      رهبر ما شكسته تر شده است
      ‌أين عمار روي لب دارد
      باز هم طلحه فتنه گر شده است
      **
      خوب شد، نيستي نمي بيني
      زير اين دردها مچاله شديم
      كارد ديگر به استخوان خورده
      دست بر دامن سه ساله شديم
      **
      حق مان است اين همه محنت
      يادمان رفت صاحبي داريم
      يادمان رفت منتظر باشيم
      بين مان يار غائبي داريم
      **
      دلتان را به درد آورديم
      دلمان سوي دام شيطان رفت
      خشك شد گندم مزارع ري
      بركت از نان سفره هامان رفت
      **
      دل ما گير چشمهاي تو نيست
      گرم بازي آب و نان شده است
      همه خواب تو را كه مي بينند
      خيمه ي سبزتان دكان شده است
      **
      عاشق حجت خدا هستي
      ياعلي ترك معصيت اول
      باقي دردها و مشگل ها
      مي شود با نگاه آقا حل
      **
      به كلافي كه يوسفت ندهند
      هر چه اندوختي بيا رو كن
      عوض كوچه،خانه ي دل را
      صبح هر جمعه آب و جارو كن
      
      وحید قاسمی

*********************

      بال زديم و به آسمان نرسيديم
      تا به افق هاي بيکران نرسيديم
      
      در خم يک کوچه مانده ايم دوباره
      مثل هميشه به کاروان نرسيديم
      
      شيعه‌ی خوبي نبوده ايم برايش
      ما به حضور اماممان نرسيديم
      
      هر شب از اين جاده رفته ايم ولي حيف
      تا به سحرهاي جمکران نرسيديم
      
      کوچه به کوچه شميم سيب بياريد
      يا خبري از سوي حبيب بياريد
      
      کار جنونم به تماشا کشيده اَست
      يک دو نفس لاأقل شکيب بياريد
      
      با غم تو قلب من کنار نيامد
      اشک هاي جمعه ام به کار نيامد
      
      چشمها سپيد شد به راه عبورش
      از گذر جاده ها سوار نيامد
      
      در نفس باغ بوي پيرهنش نيست
      يوسف شب هاي انتظار نيامد
      
      نیست تاب عدل علی در دل دنیا
      وارث طوفان ذوالفقار نيامد
      
      دل ز همه جز تو گسستم که بيايي
      دل به سر زلف تو بستم که بيايي
      
      هر چه دويدم به حضورت نرسيدم
      بر سر راه تو نشستم که بيايي
      
      يا کبوتران نامه بر نپريدند
      يا عريضه ها به حضورت نرسيدند
      
      عاشقي از دوري تو مي رود از دست
      از غم مهجوري تو مي رود از دست
      
      ندبه‌ی آدينه هم هواي تو دارد
      شيون آئينه هم هواي تو دارد
      
      بي تو زمين و زمان ثبات ندارد
      بي تو جهان کشتي نجات ندارد
      
      خيمه‌ی سبزت پناه اهل جهان است
      شانه تو تکيه گاه مُلک و مکان است
      
      چشم های تو چراغ راه دل ماست
      هر نگاه تو پناهگاه دل ماست
      
      می وزد از سمت جمکران خیالت
      هر سحر جمعه آرزوی وصالت
      
      چشمه زمزم شده ست چشم غریبم
      هم نفس زمزمه‌ی اشک زلالت
      
      کاش شوم ميهمان خيمه‌ی سبزت
      يا کريم آسمان خيمه‌ی سبزت
      
      کوچه به کوچه شميم سيب بياريد
      يا خبري از سوي حبيب بياريد
      
      هم نفسان کوچه پر از عطر بهار است
      مي دهد اين مژده را نسيم، قرار است
      
       یوسف رحیمی

*********************

      امشب بهشت را به تماشا گذاشتند
      امشب نمک به سفره دنیا گذاشتند
      
      امشب بروی دامن نرجس از آسمان
      ماهی بنام مهدی زهرا گذاشتند
      
      امشب به خانه حسن عسگری برو
      چون راه را برای همه واگذاشتند
      
      از بسکه آمدند پی دستبوسی اش
      از بس زیاد دل روی دل جاگذاشتند
      
       یوسف ببین که آخر صف ایستاده است
      او را برای نوبت فردا گذاشتند
      
      لیلا صفات ها همه مجنون صفت شدند
      از عشق،سر به دامن صحرا گذاشتند
      
      امشب پدر به خال پسر بوسه می زند
      انگارکعبه روی حجر بوسه می زند
      
      از یک طرف شبیه نبی با ملاحت است
      از یک طرف شبیه علی با عطوفت است
      
      از یک طرف چو مادر سادات غرق نور
      از یک طرف شبیه حسن با صلابت است
      
      با این همه صفات جمال و جلالی اش
      ارثی که ازحسین گرفته شجاعت است
      
      چشمش غضب زحضرت عباس دارد و
      ابروی این پسر خود تیغ ولایت است
      
      مثل علی اکبر ارباب قد رشید
      مانند عمه زینب خود با ابهت است
      
      دست توسل همه انبیا به اوست
      از بسکه کار دست کریمش کرامت است
      
      طاووس جنت آمده زیباتر از همه
      آقای آسمانی آقاتر از همه
      
      او می رسد که عدل علی را بپا کند
      درد طبیب های جهان را دوا کند
      
      او می رسد که تربت مادر عیان شود
      بعد از مدینه روی به کرببلا کند
      
      دارم به روز آمدنش فکر می کنم
      وقتی برای فاطمه گنبد بنا کند
      
      عیسی مسیح می رسد از قلب آسمان
      تا اینکه در نماز به او اقتدا کند
      
      بر کعبه تکیه می زند و قصد کرده است
      با صوت حیدری همه مان را صداکند
      
      ای کاش روز آمدنش بین آن همه
      ما را خودش برای سپاهش سوا کند
      
      چون صاحب صفات جلالی حیدر است
      او لایق عمامه سبزپیمبر است
      
      آقای من تمامی جانها بدست توست
      رمز عروج عالم بالا بدست توست
      
      ای وارث تمام ذوات مقدسه
      باران و رود و چشمه و دریا بدست توست
      
      ما غصه بهشت خدا را نمی خوریم
      وقتی کلید جنت الاعلی بدست توست
      
      پرونده قبولی ما را رقم بزن
      مهر قبول و جوهر و امضا بدست توست
      
      هرگز زمین نخورده عَلَم یابن العسگری
      روز ظهور پرچم سقا بدست توست
      
      تعجیل کن که فاطمه چشم انتظار توست
      چون انتقام حضرت زهرا بدست توست
      
      تو می رسی وارض وسما می شود بلند
      در زیر پات عرش خدا می شو بلند
      
      ماندم چگونه نام شما را صدا کنم
      ماندم چگونه روی به سوی شما کنم
      
      چندی ست جمکران،دل مارا نبرده ای
      تا اینکه در نماز برایت دعاکنم
      
      کارم بدون تو همه دم معصیت شده
      من در گناه هم نشد از تو حیا کنم
      
      شرمنده ام که نوکر خوبی نبوده ام
      آقا نشد که دِین خودم را ادا کنم
      
      شرمنده ام بجای دعای سلامتی
      روزی هزار بار به قلبت جفاکنم
      
      با حال معصیت بخدا می شود مگر
      شبهای جمعه رو بسوی کربلاکنم
      
      برگرد و مرده دل من را حیات بخش
      برگرد و جان بده به دلم ای نجات بخش
      
      مهدی نظری

       
      امشب زخواب های پریشان که بگذریم
      این نیمه را به نیمه شعبان که بگذریم
      
      بُن بست شهر را بپریم و سپس کمی
      این کوچه را به سمت خیابان که بگذریم
      
      از کثرتی که هست فراری شویم و بعد
      از جاده های خلوت ایمان که بگذریم
      
      مجنون برای دیدن لیلا گذشت و ما
      این شهر را به سمت بیابان که بگذریم
      
      مانند ابرهای ترک خورده ی فراق
      از گریه ها به مقصد باران که بگذریم
      
      بر جانماز خشک و کویری دهیم آب
      آنگاه مثل رود خروشان که بگذریم
      
      دریا همیشه مقصد هر رودخانه نیست
      پس ما شبیه موج سواران که بگذریم
      
      با همرهی سیصد و سیزده سوار عشق
      از مکه و مدینه ایمان که بگذریم
      
      زیباترین یقین بخدا پیش روی ماست
      با یوسفی که یکسره در آرزوی ماست
      
      طرحی دوباره می کشم از ابتدای تو
      طرحی که حرف می زند از ماجرای تو
      
      طرحی که من نبوده ام اما تو بوده ای
      طرحی که رسم می شود از ماورای تو
      
      طرحی مرکّب از تو و سیزده سوار عرش
      طرحی که نور می دهد از روشنای تو
      
      طرحی که آفریده شما را امام من
      طرحی که آفریده مرا هم برای تو
      
      دسته به دسته آینه ها هم نشسته اند
      در زیر لفظ گفتن یک ربّنای تو
      
      پس انبیا کبوتر نامه بر توأند
      وقتی که می پرند فقط در هوای تو
      
      بگذار تا غزل بزند حرف خویش را
      عمری نشسته ام که بیفتم به پای تو
      
      ما گرد و خاک پای تو را جمکران کنیم
      یک گوشه از نگاه تو را آسمان کنیم
      
      امشب سبد سبد گل امید می برند
      ما را به هر کجا که شمائید، می برند
      
      این رسم انبیاست که در جشن آفتاب
      یک آینه به رسم شب عید می برند
      
      امشب به یمن تو همه ی انبیاء را
      تا ماورای عالم تجرید می برند
      
      هرکس غبار کوچه ی دلدار می شود
      او را به سمت چشمه ی خورشید می برند
      
      از چشمهای آینه ایَش برای ما
      ایمان می آورند و تردید می برند
      
      این برگه های روزی بکساله ی مرا
      امشب برای فرصت تمدید می برند
      
      امشب جواز کرب و بلای دوباره را
      پیش شما به نیّت تأیید می برند
      
      روزی کنید پر زدنم را به کربلا
      تا که زیارتم بشود نذری شما
      
      منظومه ساخت تا که تو را کهکشان کند
      مجموعه ی تمامی پیغمبران کند
      
      یعقوب انتظار تو را میکشید تا
      عمری توّسلی به امام زمان کند
      
      آدم به خاک پای تو افتاد بر زمین
      یعنی تو را به روی سرش آسمان کند
      
      می خوست پشت ابر بتابی بر این جهان
      تا مردمان شب زده را امتحان کند
      
      مستضعفان چشم تو بودند انبیاء
      قرآن نخواست بیشتر از این بیان کند
      
      یک عده را به یمن زیارت بیارد و ...
      ...یک عده را کبوتر نامه رسان کند
      
      عصر سه شنبه بوی وصال تو می دهد
      وقتی دلی هوای شب جمکران کند
      
      ما ندبه خوان جمعه ی موعود مانده ایم
      ناز تو را به شیوه ی خود، عشق خوانده ایم
      
      گاهی نسیم میشوی و زود میرسی
      گاهی به شکل رایحه ی عود میرسی
      
      گاهی به نیمه های شب است و نیاز ما
      با یک سبد ستاره ی موعود میرسی
      
      گاهی برای این که تو ؛ ویرانمان کنی
      از چشممان می آیی و چون رود میرسی
      
      گاهی به گوش پاک مناجاتیان شب
      با سوز و ساز نغمه ی داوود میرسی
      
      ما التماس روز ظهور توأیم لیک
      هر وقت، هر زمان که دلت بود میرسی
      
      روزی تو میرسی و علی شاد میشود
      بغض گلوی فاطمه آزاد میشود
      
      رحمان نوازنی
      
      *******************
      

      
      چقدر پرچــم سـبز چقــدر زيبـايي
      چه احتزاز قشنگ پر از شكوفايي
      
      چه اسم هاي لطيفي به رقص آمده اند
      چه دلنشـين و صميمي ؛ چقدر رويايــي
      
      دوباره اسـم تو را طـرح نو زديم ايـنجا
      نوشته ايم به خط دعــا كه مي آيي
      
      چقدر چشـم و چــراغ اميد روشـن شد
      چقدر شهر من امشب شده تماشايي
      
      دوباره شهر به نامت وضو گرفته ؛ بيا
      بيــا كه تا نشـده باز شهر ، دنيــايي
      
      دوباره آمــــدي از پشت ابـــــر پيش ما
      چه پشت ابر چه اينجا ، هميشه آقايي
      
      نفس به باغ پريشاني ام بزن امشب
      نفس بزن كه تـــو بالاتر از مسيحايي
      
      رحمان نوازنی
      
      *****************
      
      
      
      مهدى اى آبى‏ترین احساس‌ها!
       اى معطر از شمیم یاس‌ها
      
       اى تو خورشید شبِ یلداى من
       اى همه انگیزة فرداى من!
      
       اى نشانى از خدا، خال لبت
       عاشقم، عاشق بسوزد در تَبَت‏
      
       اى که دستت روى دوشِ آفتاب
       چشم من با یاد تو رفته به خواب‏
      
       اى که جارى از کلام تو غزل
       صاحب دنیا تو بودى از اَزَل‏
      
       ترجمان لحن خیس اشکها
       رازدار گفتگوهاى خدا
      
       اى که با دریا تکلّم مى‏کنى
      برکه‌ها را پرتلاطم می‌کنی‏
      
       اى قرار ما همه آدینه‏ها
       درمیان سبزى سبزینه‏ها
      
       مهدى! اى از نسل گلهاى سپید
       اى شِفابخش دل مجروح بید
      
       غیبت تو فصل زرد بى‏کسى است‏
       انتظارم، رویش دلواپسى است
      
       یاد تو تا در دلم آمد فرود
       شعر من بى‏اختیار از تو سرود
      
       بعد از این من باغبانى مى‏شوم‏
       باغبان بى‏نشانى مى‏شوم‏
      
       تا بِکارم بذر ناب انتظار
       در دل ابرىّ خود، فصل بهار
      
      ملیحه سادات قادری
      
      
      ******************
      
      
      
      دست هایت ضریح حاجت ها
      چشم هایت گل اجابت ها
      
      شبنم روی گونه ی سرخت
      مایه ی سبزی طراوت ها
      
      طاق ابروی قاب قوسینت
      لیت شعری این اشارت ها
      
      تار تار بلند گیسویت
      رشته های نجات امت ها
      
      نخ ابریشمی تسبیحت
      بند آزادی از اسارت ها
      
      ای نگاه کبوترانه ی تو
      آسمان پر از نجابت ها
      
      من زمینی نبودم از اول
      آمدم زیر خاک پایت ها
      
      هی نوشتند پشت ماشینها
      بر روی شیشه ها عبارت ها
      
      خواهد آمد ، بیا ، گل نرگس
      کم کن از بینمان مسافت ها
      
      جام جم با تمام حافظ هاش
      می کشند از لبت خجالت ها
      
      هاشمی ! فاطمی ! ابوالحسنی !
      به به تو با چنین اصالت ها
      
      حیدری زاده ی دو تیغ ابرو
      کشته ی چشم تو شهامت ها
      
      نور زهراییت تقدس وار
      سرزد از کوثرای ساحت ها
      
      ای حسن صورت بقیع نشین
      ای کریم همه کرامت ها
      
      کربلایی حسین و الفجری
      رجعت سرخ تا شهادت ها
      
      چون علی اکبر و عموت عباس
      شده ای جزو سرو قامت ها
      
      زینبی زینت علی طینت
      کوه صبر پر از صلابت ها
      
      تازه مشهور می شوی حالا
      مثل سجاد در عبادت ها
      
      بشکاف علم روز دنیا را
      باقر العلم و البلاغت ها
      
      راستی شیعیان جعفری ات
      ششمین صادق صداقت ها
      
      بی تو مردند کنج زندان ها
      کاظم الغیظ ،  باب حاجت ها
      
      آهویت نه گدای تو هستم
      یادگار رضا و رأفت ها
      
      باز دریای جود جوشش کرد
      در جواد آب این سخاوت ها
      
      تا گدایان سامری چون من
      درنقی خانه ی هدایت ها
      
      یازده جلوه عسگری بشوند
      پشت این پرده ی بشارت ها
      
      میرسد صوت مکه ایت به گوش
      یثربی گونه با فخامت ها...
      
      ای غزل باز از تو شیرین شد
      نمکین مهدی حلاوت ها
      
      و تو طاووس بزم اهل بهشت
      آخرین حد به این ملاحت ها
      
      غلام رضا فاتحي
      
      ******************
      
      
      
      دوباره تازه کن امشب گلوی ساغر را
      به کام ما بچشان جرعه های آخر را
      
      سلام حضرت باران!  ... ببار تا شاید
      تو مرهمی بشوی قلب درد پرور را
      
      تویی که شیو ه ی پرواز را می آموزی
      تویی که بال و پری داده ای کبوتر را
      
      یتیم می شود این خاک در نبود شما
      و باد می شکند شاخه ی صنوبر را
      
      گلوی بره و دندان گرگ های سیاه!
      بیا تمام کن این جنگ نابرابر را
      
      بتاز در صف نیرنگ کوفیان زمان
      و از نیام بکش ذوالفقار حیدر را
      
      صدای پای تو را لحظه لحظه می شنوم
      و تیز کرده ام این بار گوش باور را
      
      کمی به حال دلم رحم کن که محتاجم
      و پاسخی بده این خواهش مکرر را
      
      چرا سراغی از این درد ما نمی گیری؟
      دلت به رحم بیاید دو چشم بر در را
      
      خلاصه می کنم و دردسر نمی دهمت
      و صادقانه بگویم دو بیت آخر را
      
      به ما نیامده دل کندن از شما حتّی ...
      خریده ایم به جان زخم تیغ خنجر را
      
      بیا ... و این تب تردید را زما برگیر
      بکش به روی جهان دست عدل گستر را
      
      هادی ملک پور
      
      ******************
      
      
      بیا نگاه تو از هر بهار زیباتر
      زماه روشن شبهای تار زیباتر
      
      شکفتن گل اگر انتهای زیبایی است
      تبسم تو بسی بی شمار زیباتر
      
      اگر به چشم ببینم هزار فصل بهار
      یکی کنارتو ... از صد هزار زیباتر!
      
      و خط به خط غزلم منتظر نشسته تو را
      که نیست حالتی از انتظار زیباتر
      
      طلوع سبز تو از پشت کوهها زیباست
      شکوه آمدنت در غبار زیباتر
      
      برای آینه ماندن قرار لازم نیست
      که هرچه دل بشود بیقرار زیباتر
      
      هوای دیدنتان را اگر به سر دارم
      نصیب من شود از روی دار زیباتر!
      
      صفای هرقدمت من دگر چه می خواهم
      کدام لحظه ز دیدار یار زیباتر؟
      
      وخط به خط غزلم معتبر به نام شماست
      و چیست دیگر از این اعتبار زیباتر ؟
      
      هادی ملک پور
      
      
      ******************
      
      
      اگر امروز باشد یا که فردا
      سراپا گوش باشم یا تماشا
      
      تو را خواهم بدست آورد آخر
      میان شهر باشی یا که صحرا
      
      به تو نسبت نخواهم داد غیبت
      تو هرجایی تو هر جایی تو هر جا
      
      تو عیسایی و ما لنگان و کوریم
      دگرها سامری اند و تو موسا
      
      گل گلدسته ها با بوی تو خوش
      بخواند از تو ناقوس کلیسا
      
      تو نور مطلقی ما ظلمت محض
      تو دریایی و ما کفهای دریا
      
      سواد دیدنت در چشم ما نیست
      ندارد فرق ابجد یا الفبا
      
      تو طاوس بهشتی ، زاغ ماییم
      تو یوسف ما ز اقوام زلیخا
      
      غمت مانند گیسوی شب قدر
      شب هجرت شب تاریک یلدا
      
      سرم را زیرپایت میگذارم
      اگر امروز باشد یا که فردا
      
      رضا جعفری
      
      
      ******************
      
      
      
      ‏وقتی نفس گرفته، دلم در هوایتان
      ‏یعنی منم که زنده ام از اشک هایتان
      
      ‏داوود من! دوباره بخوان تاکه عالمی
      ‏ایمان بیاورد به طنین صدایتان
      
      ‏از این همه سحرکه گذشته است می شود
      ‏یک شب نصیب این دل من هم دعایتان
      
      ‏این اشتراک چشم من و چشم خیستان
      ‏من گریه ام به کشته کرببلایتان
      
      آقا اجازه می دهید هروقت آمدید
      ‏نقاشیم کنند مرا زیر پایتان؟
      
      یک روز عاشقانه تو از راه می رسی
      ‏آن روز واجب است بمیرم برایتان
      
      علیرضا لک
      
      ******************
      
      
      
      شکسته قایق من را امید ساحل نیست
      دگر امید به این بخت مانده در گل نیست
      
      بیا بهانه ی شبهای پُرستاره ی من
      ببین که بی تو دگر قرص ماه کامل نیست
      
      در این زمانه ی سردرگمی و بی خبری
      تفاوتی بخدا بین حق و باطل نیست ...!
      
      کسی میان خیابان برج و باروها
      معطر از نفس کوچه های کاگل نیست
      
      تمام خلق دم از عقل مي زنند اما
      هرآنکه دل به نگاهت نبسته عاقل نیست
      
      شکسته ای دل ما را ولی تو حق داری
      دلی که با تب و تابت نمی تپد دل نیست ...!
      
      که از فراق تو جانم به لب رسیده ولی ...
      فدای آمدنت ... جان ما که قابل نیست
      
      هادی ملک پور

       
      امشب خبر ز عالم بالا رسیده است
      زیباترین ستاره ی دنیا رسیده است
      
      امشب حکیمه باش و ببین پور عسکری
      با هیبت و شمایل طاها رسیده است
      
      در او خلاصه گشته خِصال پیمبران
      موسی رسیده است،مسیحا رسیده است
      
      جبریل با هزار فرشته از آسمان
      کرده نزول،بهر تماشا رسیده است
      
      سر را بُرید یوسف کنعان به جای دست
      وقتی شنید یوسف زهرا رسیده است
      
      امشب دلم به مأذنه اینگونه داد اَذان
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
      در پیش سَرو قامت تو،تا شدن خوش است
      در فصل غیبت تو شکیبا شدن خوش است
      
      دست کسی به دامن نرجس نمی رسد
      وقتی صدف به گوهر یکتا شدن خوش است
      
      روزی امیرزاده و روزی کنیز شد
      حالا عروس حضرت زهرا شدن خوش است
      
      ما ذرّه ایم و کار شما ذرّه پروری است
      در زیر آفتاب تو پیدا شدن خوش است
      
      وقتی شناسنامه ی ما مُنتسَب به توست
      در سایه سار مهر تو معنا شدن خوش است
      
      هرکس شنید نام شما را قیام کرد
      در راه بندگیّ تو آقا شدن خوش است
      
      در شرح وصف تو چه برآید از این زبان؟!
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
      ای که کرم سجیّه و لطف است عادتت
      بالاتر است از همه عالم سیادتت
      
      حالا هزار و یکصد و هفتاد و هفت سال
      بگذشته ای عزیز خدا از ولادتت
      
      پنهان شدی اگرچه تو در پشت ابرها
      هردم رسیده است به دلها عنایتت
      
      هر صبح وعده ی من و تو در دعای عهد
      هر عصر جمعه زمزمه های زیارتت
      
      آقا سلام ما به رکوع و سجود تو
      آقا درود بر تو و ذکر و عبادتت
      
      کِی می رسد ندای أنا المَهدی ات به گوش؟
      بالاتر از تمام عَلَم هاست رایتت
      
      کانون عدل و داد شود با تو این جهان
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
      بار فراق یوسف زهرا کشیدنی است
      گر وصل او به جان بخَرم من،خریدنی است
      
      ای آنکه طعنه میزنی ـ آقای تو کجاست؟
      روز ظهورمنجی عالم رسیدنی است
      
      آن روز ذوالفقار علی دست او بود
      یعنی که رنگ از رُخ کافر پریدنی است
      
      یا فارس الحجاز!،من از مشهدالرّضا
      بیتی بیاورم ز شفق،که شنیدنی است
      
      (سوگند می خورم گل باغ تو چیدنی است
      چشم سیاه و خیمه ی سبز تو دیدنی است)
      
      ای آخرین امام من،ألغوث ألاَمان
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
       وقتی که نیستی تو،خزان است روزگار
      وقتی که می رسی،همه جا می شود بهار
      
      تقصیر ماست اینکه بیابان نشین شدی
      محروم مانده ایم ز درک حضور یار
      
      ما از چه نیستیم شب و روز یاد تو؟!
      وقتی که هست أفضل أعمال انتظار
      
      وقتی که بیست مرتبه حج رفت،کسب کرد
      إذن طواف خیمه ی تو،پور مهزیار
      
      آقا چقدر جمعه گذشت و نیامدی!
      دیگر نمانده است برای دلی قرار
      
      این اشک ماست کز غم هجران شده روان
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
      ای هر غریبه ای همه جا آشنای تو
      این بند را مدینه سرودم برای تو
      
      این شهر بوی غربت خورشید می دهد
      این کوچه هاست منتظر ردّ پای تو
      
      رفتم به پشت پنجره های بقیع و بعد
      خواندم به اشک چشم زیارت به جای تو
      
      گویا هنوز مادر تو درد می کِشد
      در بستر است چشم به راه دوای تو
      
      وقتی کِشی ز قبر تن آن دو را برون
      باشیم کاش ما همه زیر لَوای تو
      
      ای شاد از ظهور تو بانوی بی نشان
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
      ای مظهر صفات خدا أیهالعزیز
      بی تو چه عیدی و چه عزا؟!،أیهالعزیز
      
      امسال نیز نیمه ی شعبان رسید و رفت
      مجلس تمام گشت،بیا أیهالعزیز
      
      تو خود کریم هستی و از نسل ذوالکِرام
      پُر کن دو دست خالی ما أیهالعزیز
      
      یک نَظرَةً رَحیمَة بر این قلب پر گناه
      کافی است با نگاه تو،یا أیهالعزیز
      
      فرموده اند نیمه ی شعبان بگو:حسین
      ما را ببر به کرب و بلا أیهالعزیز
      
      یک روضه از اسارت زینب بیا بخوان
      عَجِّل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الزّمان
      
      علی اصغر انصاریان
      
      *******************
      
      
      زلفت اگر نبود نسيم سحر نبود
      گمراه مي شديم نگاهت اگر نبود
      
      مهر شما به داد تمناي ما رسيد
      ورنه پل صراط چنين بي خطر نبود
      
      تعداد بي نظيري تان روي اين زمين
      از چهارده نفر به خدا بيشتر نبود
      
      پيراهن،اشتياق نسيمانه اي نداشت
      تا چشم هاي حضرت يعقوب ، تر نبود
      
      بي تو چه گويمت؟ كه در اين خاك ،سرزمين
      صدها درخت بود وليكن ثمر نبود
      
      اي آخرين بهار چرا دير كرده اي ؟
      اي مرد با وقار چرا دير كرده اي ؟
      
      اين جشن ها براي تو تشكيل مي شود
      اين اشك ها براي تو تنزيل مي شود
      
      وقتي براي آمدنت گريه مي كنيم
      چشمان ما به آينه تبديل مي شود
      
      بوي خزان گرفته ي پاييز مي دهد
      سالي كه بي نگاه تو تحويل مي شود
      
      ايمان ما كه اكثرا از ريشه ناقص است
      با مقدم ظهور تو تكميل مي شود
      
      تقويم را ورق بزن و انتخاب كن
      اين جمعه ها براي تو تعطيل مي شود
      
      اي آخرين بهار چرا دير كرده اي ؟!
      اي مرد با وقار چرا دير كرده اي ؟!
      
      اي آخرين توسل خورشيد بام ها
      اي نام تو ادامه ي نام امام ها
      
      مي خواستم بخوانمت، اما نمي شود
      لكنت گرفته اند زبان كلام ها
      
      ما آن سلام اول ادعيه ي توايم
      چشم انتظار صبح جواب سلام ها
      
      حالا چگونه دست توسل نياوريم
      وقتي گدا به چشم تو دارد مقام ها
      
      از جانماز رو به خداي بهشتي ات
      عطري بياوريد براي مشام ها
      
      اي آخرين بهار چرا دير كرده اي ؟!
      اي مرد با وقار چرا دير كرده اي ؟!
      
      اي التماس و خواهش بالا، دوازده !
      ظهر اذان عقربه ي ما، دوازده!
      
      من حقم است هشت گرفتم چرا كه من
      يك جمله هم نساخته ام با دوازده
      
      با چند نمره باشد اگر رد نمي شوم ؟
      يك ،دو ،سه،هفت،هشت،نه آقا دوازده
      
      بي تو تمام اهل قيامت رفوزه اند
      اي نمره ي قبولي دنيا، دوازده !
      
      ثانيه هاي كند،توسل مي آورند
      يا صاحب الزمان خدا!يا دوازده
      
      حالا كه ساعت تو و چشم خدا يكي است
      آقا چقدر مانده زمان تا دوازده !
      
      امروز اگر نشد ولي يك روز مي شود
      ساعت به وقت شرعي زهرا، دوازده
      
      اي آخرين بهار چرا دير كرده اي ؟!
      اي مرد با وقار چرا دير كرده اي؟
      
      هر شب كنار پنجره هاي وصال تو
      حرف تو بود و آمدني كه قرار بود
      
      آن روزها كه بوي تو در سال مي وزيد
      پاييز هم براي درختان بهار بود !
      
      حتي نگاه كردن خورشيد جمعه هم
      نذر ظهور دولت چشم نگار بود
      
      جمعيتي به ناله ي ما گريه مي شدند
      از بس كه آه ندبه ي ما گريه دار بود
      
      اي آخرين بهار چرا دير كرده اي ؟!
      اي مرد باوقار چرا دير كرده اي؟!
      
      دارد دوباره ميوه ي ما كال مي شود
      پرواز ما بدون پر و بال مي شود
      
      در آسمان و در شب شعر خدا هنوز
      قافيه هاي چشم تو دنبال مي شود
      
      يعني تو آمدي و همه گرم ديدنت
      وقتي كنار پنجره جنجال مي شود
      
      روز ظهور تو كه دقايق،ستاره اي است
      روشن ترين ِ خاطره ي سال مي شود
      
      بيش از تمام بال و پر يا كريم ها
      دست كبود فاطمه خوشحال مي شود
      
      اي آخرين بهار چرا دير كرده اي ؟!
      اي مرد با وقار چرا دير كرده اي؟!
      
      علی اکبر لطيفيان
      
      ********************
      

      تاکه گردیدم آشنای سحر
      شددلم وادی صفای سحر
      
      بین سجاده تربتم گل شد
      بانم اشک وگریه های سحر
      
      دست خالی نمی رود هرگز
      آن کسیکه شده گدای سحر
      
      تو امام شکسته دلهایی
      صاحب سفره عطای سحر
      
      بوی وصل تو میکنم احساس
      از نفسهای جان فزای سحر
      
      چشم امید ما گنه کاران
      بوده بر سوز یک دعای سحر
      
      ریشه مشکلات ما این است
      دلمان نیست مبتلای سحر
      
      گره از کار واکند بی شک
      ناله های گره گشای سحر
      
      شب شب همزبانی یار است
      درد ما غفلت از تو دلدار است
      
      بی جهت نیست درنوایی تو
      ماچه کردیم ؟ تا بیایی تو
      
      این نشد رسم انتظار فقط
      نعره ها میزنم کجایی تو
      
      تو زاجداد خود غریب تری
      بیکس و یار و آشنایی تو
      
      بارها سرزدی به غفلت ما
      شاهد کوه ادعایی تو
      
      دست مارا گرفتی و رفتی
      چون کریم و گره گشایی تو
      
      همچونان مادرت تمام شب
      تاسحر دست بردعایی تو
      
      بر گنه کارها دعا کردی
      بسکه آقا و با وفایی تو
      
      شک ندارم که هر شب نیمه
      زائر دشت کربلایی تو
      
      تحت قبه چه ناله ها بکنی
      خودبرای فرج دعا بکنی
      
      جلوات پیمبری داری
      ازهمه خلق برتری داری
      
      بین اولاد حضرت زهرا
      دلربایی دیگری داری
      
      نقش بازوی توست جاءالحق
      تابگویی چه محوری داری
      
      ذوالفقار از تو جان بگیر باز
      چون تجلی حیدری داری
      
      کرم تو گدا نواز بود
      دست اکرام مادری داری
      
      ازتمام پیمبران خدا
      یک نشان بهر رهبری داری
      
      از همه برگزیدگان خلق
      در رکابت تو لشگری داری
      
      تو کجا و عزیز مصر کجا
      چون خداوند مشتری داری
      
      تویی حسن ختام اهل بیت
      دست بوست تمام اهل بیت
      
      سامرا از تو آبرو دارد
      حرف ناگفته در گلو دارد
      
      در و دیوار خلوت سرداب
      با نم اشک تو وضو دارد
      
      کاسه چشم مانده بر راهت
      باده ای ناب در سبو دارد
      
      تو گل نرگسی و عرش دلم
      با نفسهات  رنگ وبو دارد
      
      چه کنم ؟ این دل گرفتارم
      دیدن رویت آرزو دارد
      
      بین محراب نیمه های شب
      دل من با تو گفتگو دارد
      
      نیمه شد ماه ، ماه من برگرد
      رحم بنما به آه من برگرد
      
      پسر ناز حضرت نرجس
      قبله راز حضرت نرجس
      
      روزی خویش بردم عمری از
      سفره باز حضرت نرجس
      
      ذکر تسبیحتان به گهواره
      بال پرواز حضرت نرجس
      
      بارها دیده ام به زندگی ام
      دست اعجاز حضرت نرجس
      
      خواستگاری فاطمه سندی است
      بهر اعجاز حضرت نرجس
      
      آمد از عرش تک کنیز خدا
      تاکشد ناز حضرت نرجس
      
      روح توحید جلوه ای بنمود
      گاه ابراز حضرت نرجس
      
      مادرت همردیف لیلا شد
      آخرین نوعروس زهرا شد
      
      نیمه شب بود یا که وقت سحر
      مادر آمد به دیدگان تر
      
      چند روزیست گشته مانوس
      لب گرم تو سینه مادر
      
      آمد و دید بین گهواره
      جای تو خالی است ای دلبر
      
      روبه سوی امام کرده و گفت :
      پسرم نیست چاره ای آخر
      
      پاسخ آمد که غم مخور نرجس
      گشته مهمان حضرت داور
      
      بال جبریل بالش سر اوست
      در طوافش ملائکه یک سر
      
      جای او امن و کام او پر شیر
      االسلام علی «علی اصغر»
      
      مادری بین خیمه می چرخید
      دست برروی سر دل مضطر
      
      هاجر کربلا چه چاره کند
      سینه بی شیر...انتظار پسر
      
      ناگهان در حرم به خود لرزید
      میکند از چه هلهله لشگر
      
      چونکه هر بار هلهله کردند
      به هدف خورده تیر های سه پر
      
      دختری زد صدا رباب بیا
      پشت خیمه به پاشده محشر
      
      وقتی آمد که قبر حاضر بود
      غرق خون طفل روی دست پدر
      
      قاسم نعمتی

       
      بال ما را به آسمان ببريد
      تا افقهاي بيكران ببريد
      
      از همين فاصله دخيل مرا
      به حرمهاي مهربان ببريد
      
      مسجد كوفه گر نشد قسمت
      تا حوالي جمكران ببريد
      
      سحري ابن مهزيار مرا
      محضر صاحب الزمان ببريد
      
      عرض تبريك چشمهاي مرا
      سمت بانوي بي نشان ببريد
      
      برتو اي آفتاب و آب حيات
      تا ظهور تبسمت صلوات
      
      هركه از كوچه تو رد شده
      معني عشق را بلد شده
      
      اي شمالي ترين ستاره هنوز
      چشم نورانيت رصد نشده
      
      بي تو، توحيد چشممان شرك است
      قل هوالله ها احد نشده
      
      رد پايت چه خوب پاسخ داد
      راه سلمان شدن كه سد نشده
      
      اي مسيحا نفس نمي آيي؟
      تا نفس هايمان جسد نشده
      
      برتو اي آفتاب و آب حيات
      تا ظهور تبسمت صلوات
      
      ميرسي ميرسي به اين زودي
      قبله نغمه هاي داوودي
      
      با شمابا نگاه آبي تان
      ميرسد روزهاي بهبودي
      
      آنكه دلها ميان دستانش
      نرم شد ناگهان شما بودي
      
      اي نسيم سحر به پابوست
      تو شكوه مقام محمودي
      
      حتم دارم دعايمان كردي
      غافل از ما دمي نياسودي
      
      برتو اي آفتاب و آب حيات
      تا ظهور تبسمت صلوات
      
      ميشود صبح جمعه برگردي؟
      اي ستاره اي كه نور آوردي
      
      برگ پاييزم و پريشانم
      و شما بهار اين زردي
      
      ما كه لايق نبوده ايم اما
        سر سجاده ها دعايمان كردي
      
      تا كه چيزي به اين گدا برسد
      در پي يك بهانه ميگردي
      
      ميشود عصر جمعه ها فهميد
      كه شما چقدر پر دردي
      
      برتو اي آفتاب و آب حيات
      تا ظهور تبسمت صلوات
      
      زندگي بي شما چه بي معناست
      اي كه چشمت بهانه دنياست
      
      پيش هركه نشست مريم گفت
      در نماز تو حضرت عيسي ست
      
      روي شن زار شوق مجنونت
      رد پاي دويدن ليلي ست
      
      چشم يعقوب پيرهن هر روز
      گريه دار رسيدن فرداست
      
      تا بيايي به شور هرگريه
      آخر گريه هامان براي سقاست
      
      گريه صبح و شام عاشورا
      انتهاي قيام عاشورا
      
      اي قنوت شكسته زينب
      قامتت التيام عاشورا
      
      بر تو اي آفتاب و آب حيات
      تا ظهور تبسمت صلوات
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      ***********************
      
      
      مثل شروع یک جریان در مسیر رود
      افتاد راه آخرمان در مسیر رود
      
      دارد خبر ز آمدنی می دهد نسیم
      لب بسته باش و باز بمان در مسیر رود
      
      با ناز می رسد کسی آغاز می شود
      پایان غصه های جهان در مسیر رود
      
      از مأذنه همین که صدای اذان رسید
      شدت گرفت نبض زمان در مسیر رود
      
      ای آخرین بهار دل یخ زده ببین
      با تو شکست پشت خزان در مسیر رود
      
      (یک شهر تا به من برسی عاشقت شد است
      ای سیب سرخ غلط زنان در مسیر رود)
      
      نام تو را خدا چقدر بی نشان نوشت
      با دست خود به صفحه ی تقدیرمان نوشت
      
      از حول دام و دانه دلم چون کبوتر است
      این روزها دعای فرج خواندنی تر است
      
      آقا بساط قتل مرا جور کرده ای
      مژگان توست تیر و دو ابروت خنجر است
      
      با آن شمایلی که به ارباب رفته است
      رویت هزار مرتبه از یوسفان سر است
      
      اصلا عجیب نیست قیامت به پا کنی
      این کار دست گرمی اولاد حیدر است
      
      وقتی قرار نیست که فردا ببینمت
      جان دادنم برای تو امروز بهتر است
      
      بوی مدینه می رسد از انتظار تو
      چشم انتظار آمدنت چشم مادر است
      
      در دست توست پرچم سقای کربلا
      در چشم تو ادامه ی دریای کربلا
      
      عادت به خاک پای تو کرده جبینمان
      برگرد بی تو غصه شده همنشینمان
      
      از کوچه های تنگ دل ما عبور کن
      امشب ببار بر جگر آتشینمان
      
      چشم انتظار آمدنت حلقه های چشم
      پا در رکاب کن که تو هستی نگینمان
      
      با دست کفر یک شبه تحریم می شویم
      آقا فقط بدون تو مانده همینمان
      
      ما سرزمینمان متعلق به فاطمست
      بیمه شده به دست علی سرزمینمان
      
      ای آخرین دلیل نفس های آسمان
      شد راز دار بغض گلو آمینمان
      
      داریم از نیامدنت پیر می شویم
      از جمعه ها بدون تو دلگیر می شویم
      
       مسعود اصلانی
      
      ******************
      
      
      همیشه رهسپرم سوی جاده ی خورشید
      منم مسافر پای پیاده ی خورشید
      
      چه فرق می كند از پشت ابر هم باشد
      به طالبش برسد استفاده ی خورشید
      
      منم كه كاسه به دستم منم كه تاریکم
      دو جرعه نور دهیدم ز باده ی خورشید
      
      اگر چه دورم از آقای خود ولی از او
      جدا نگشتنیم چون بُراده ی خورشید
      
      شناسنامه ی من صبح اول ایجاد
      چنین نوشته منم بنده زاده ی خورشید
      
      سلام می دهم از عمق این دلِ تاریك
      به آخرین پسر خانواده ی خورشید
      
      تویی تو معنی یا نور، عمق یا قدوس
      بگو كه حضرت خورشید كِی رسم پابوس
      
      كبوتران خدا مژده ی سحر دادند
      تمام از شب میلاد تو خبر دادند
      
      كلاغ های دِهِ ما به یمن آمدنت
      چو بلبلان همه آواز عشق سر دادند
      
      بهار حُسن خداوند با رسیدن تو
      به شاخه شاخه ی این شعر برگ و بر دادند
      
      درخت ها همه هنگامه ی قدم زدنت
      ز شوق دیدن تو دست با تبر دادند
      
      عروسِ باغچه ی یاس، مادرت نرگس
      چه كرده بود به او این چنین ثمر دادند
      
      هزار شكر خدا را كه باز هم امروز
      به خانواده ی زهراییان پسر دادند
      
      نفس بریده صدا می زنیم در همه حال
      به دادمان برس ای میم و حا و میم و دال  
      
      هزار پرده هم افتد اگر به رخسارت
      به چشم كس نَبُوَد باز تاب دیدارت
      
      به شوق گرمی دستانت آمدم خورشید
      بیا و بار بده ذره را به دربارت
      
      به سایه سار بهشت خدا چه حاجتمان
      بس است بر سرمان سایه سار دیوارت
      
      هزار یوسف مصری كلاف حُسن به كف
      نشسته اند به صف در میان بازارت
      
      به شیوه ی پدرانت چه می شود بینم
      كنار سفره ی ما باز كردی افطارت
      
      برو سفر به سلامت كه هر كجا هستی
      امام آخر دنیا! خدا نگهدارت
      
      برو ولی به کجا؟ چشم ماست خانهٔ تو
      بیا دوباره گرفته دلم بهانهٔ تو
      
      روایت است كه در روزگار آمدنت
      زمین تمام شود بی قرار آمدنت
      
      روایت است كه بالاترین عبادتِ خلق
      در این زمانه بُوَد انتظار آمدنت
      
      روایت است ز اصحاب خوب شیطان است
      كسی كه كار ندارد به كار آمدنت
      
      روایت است كه با ذوالفقار می آیی
      چه با شكوه بُوَد اقتدار آمدنت
      
      روایت است قیامی كه سیدش یمنی ست
      خبر دهد چو نسیم از بهار آمدنش
      
      مقام رهبری آن سید خراسانی ست
      نشانه ی دگر روزگار آمدنت
      
      نشانه های ظهورت هنوز كامل نیست
      دلی كه منتظرت نیست گِل بُوَد دل نیست
      
      به هر کجا که سخن از تو در میان آید
      به جسم مردهٔ نطقم دوباره جان آید
      
      من آمدم که نباشم فقط تو باشی تو
      فنای ذات تو گشتن کمالمان آید
      
      که مثل توست که بعد از هزار و اندی سال؟
      زمان آمدنش باز هم جوان آید
      
      که مثل توست چنین و که چون رقیه چُنان؟
      که طفل باشد و چون پیر قد کمان آید
      
      که دیده است که سجده کند لب طفلی؟
      بر آن لبی که از آن بوی خیزران آید
      
      خرابه بود و سحر بود و دختر بابا
      بدون همسفرش رفت با سرِ بابا
      
      محسن عرب خالقی
      
      ********************
      
      
      صبح الست بود و خدا بي حساب داد
      آرامشي به هستي در اضطراب داد
      
      عشق آفريد و عالم و آدم خطاب كرد
      بر هر كه بوده فرصت يك انتخاب داد
      
      با چارده ظهور ،خدا پرده را گشود
      من را به دست اين دلِ خانه خراب داد
      
      از من نبود حرفي و عشق از طُفيلشان
      مشتي گرفت و خاك مرا پيچ و تاب داد
      
      ميخواست تا تبار مرا هم نشان دهد
      آنجا به جاي آب به خاكم شراب داد
      
      انگور تاكهاي بهشتي رسيده بود
      من تشنه بودم و به لبم جام ناب داد
      
      من چون تو مست،مست تماشا شديم ما
      پيمانه نوش يوسف زهرا شديم ما
      
      باغ بهشت زمزمه ي او گرفته است
      امشب كه عطر نرگس شبّو گرفته است
      
      امشب كليم، خادم اين طاق نصرت است
      از دشتِ عرش نافه ي آهو گرفته است
      
      يونس به دست مجمر و اسپند بياورد
      يوسف خميده دسته ي جارو گرفته است
      
      رخصت نداده اند كه جبريل هم رسد
      يك گوشه در بغل سر زانو گرفته است
      
      گيسو گلاب و آينه را چرخ ميدهد
      مريم به عرش چادر بانو گرفته است
      
      حتي خليل قبله ي خود گم نموده و
      سر را به سوي آن خَم ابرو گرفته است
      
      از شوق،صبر حضرت زهرا سر آمده
      امشب اگر غلط نكنم حيدر آمده
      
      تكيه بزن به كعبه،امير سوارها
      پايان بده به سردي اين انتظارها
      
      چشم مرا به آب بصيرت زلال كن
      پيدا كنم مسير تو را در غبارها
      
      از چشمه ي معارف خود جرعه اي ببخش
      باران ببار بر تن اين شوره زارها
      
      پاي مرا به راه ولايت ثبات دِه
      دستم بگير تا گذرم از حصارها
      
      بين تنور عاشقيت شيعه ام نما
      مقداد وار مثل همه سر به دارها
      
      بر ندبه هاي ساده ي من برگ و بار دِه
      پُر كن تمام سال ما را از بهارها
      
      خط ميكشم به روي تمامي جمعه ها
      تا جمعه اي كه سر زند از روزگارها
      
      جز عطر عشق بر سر گيسو نميزني
      تو با حسين، عشق خدا مو نميزني
      
      همسايه ي قديمي دلهاي ما سلام
      اي عابر غريبه ي اين كوچه ها سلام
      
      وقتي عبور ميكني اين بار چندم است
      من ديده ام تو را و نگفتم تو را سلام
      
      شايد تويي همان كه سر كوچه زودتر
      گفتي براي بار هزارم به ما سلام
      
      ديدم به روي سنگ مزاري نوشته بود
      من را كه كشت؟داغ تو آقا بيا سلام
      
      بر حمد و بر قيام و ركوع و سجود تو
      بر قامت و قيامت بي انتها سلام
      
      بر جلوه ي قنوت و سلام تشهدّت
      وقت اذان به اشهد ان لا الا سلام
      
      اما گمان كنم كه جواب تو ميرسد
      تا ميكني به جانب كرب و بلا سلام
      
      جانم اسير اشهد انَّ امير توست
      آقا خوشا به حال دلي كه اسير توست
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      
      *******************
      
      
      باز هم روح الامین دارد غزل می آورد
      صنعت ایهام و تشبیه و بدل می آورد
      
      تا شود ابیات شعر من کمی دلچسب تر
      واژه واژه بر لبم جام عسل می آورد
      
      شعر شیرین مرا شور عجیبی داده است
      واژه ی نابی که در چندین محل می آورد
      
      چیست آن واژه که همراه ادایش جبرییل
      جمله ی «حیّ علی خیرالعمل» می آورد
      
      در میان شعرهای شاعران اهل بیت
      دائماً این بیت را ضرب المثل می آورد:
      
      یوسف مصری کجا و یوسف زهرا کجا
      جلوه ی قطره کجا و جلوه ی دریا کجا
      
      کوچه های شهر را امشب چراغانی کنید
      عرش را و فرش را آیینه بندانی کنید
      
      آمده نور دل انگیزی به سمت سامرا
      باید امشب کوچه ها را خوب نورانی کنید
      
      طبق رسم فصل حج، مثل تمام حاجیان
      جان ما را پیش پای یار، قربانی کنید
      
      از خَم ابروی او صدها خُم می می چکد
      باید امشب خلق را انگور مهمانی کنید
      
      دیدن روی سلیمان کار آسانی که نیست
      باید اوّل خوب از این مُلک، دربانی کنید
      
      هر که باشد نوکر تو زود آقا می شود
      خود به خود با یک نگاه تو مسیحا می شود
      
      یوسف زهرا تویی حُسن ختام اهل بیت
      نام تو زیباست ای مرد قیام اهل بیت
      
      گر چه آقا مثل یوسف با نمک هستی ولی
      نام زیبای تو شیرین کرده کام اهل بیت
      
      السّلام ای حُجّةَ الله ای امامَ منتظَر
      لحظه لحظه می رسد بر تو سلام اهل بیت
      
      از پیمبر تا امام عسگری، در عصر خود
      نقل کردند این که هستی التیام اهل بیت
      
      می رسد آن روز که با ذوالفقار مرتضی
      می رسی تا که بگیری انتقام اهل بیت
      
      مرتضی، زهرا، حسن، خون خدا، پیغمبری
       می بری با جلوه ات دل از امام عسگری
      
      نیمه ی شعبان که می گردد عیان، صاحب زمان
      می کند گل بر لب پیر و جوان، صاحب زمان
      
      اشهَد انّ که هستی تو امام آخرین
      می وزد از هر مناره این اذان، صاحب زمان
      
      یک سؤال آقا!... اگر که جای کعبه ثابت است
      پس چرا در هر کجا داری مکان، صاحب زمان
      
      تشنه هستم تشنه ی یک جرعه ی دیدار تو
      وعده گاه ما شبی در جمکران، صاحب زمان
      
      می رسی یک روز ای خورشید پشت ابرها
      می کنی پیدا مزار بی نشان، صاحب زمان
      
      با ظهورت می شود خوشحال زهرا مادرت
      پیش مرگت می شود آن لحظه آقا نوکرت
      
      العجل آقا! بیا چشم انتظاری ها بس است
      در فراقت اشک ها و بی قراری ها بس است
      
      اشک ها ی ما که یک لحظه به درد تو نخورد
      ناله ها و ضجّه ها و گریه زاری ها بس است
      
      تا به کی جمعه به جمعه ذکر ندبه سر دهیم
      ندبه و خون دل و شب زنده داری ها بی ایت
      
      معصیت، پاکی دوران جوانی را گرفت
      ما جوان ها را کمک کن، شرمساری ها بس است
      
      باید آقا درد غربت را فقط فریاد کرد
      گوشه گیری های ما و راز داری بس است
      
      با ظهور خود بیا و مادرت را شاد کن
      قلب ویران مرا با مقدمت آباد کن
      
      محمد فردوسی